Toto Wolff onthult appje van Christian Horner: 'Wie moet je nu haten?'

De appjes, de leegte en een oude vijand die ineens weg is

'Wie moet je nu haten?' Met die ene zin zette Christian Horner zijn stempel op de Zandvoort-week. De voormalige Red Bull-teambaas stuurde het bericht naar Toto Wolff kort na zijn vertrek in juli, en Wolff deelde het met een glimlach in de Nederlandse duinen. Het is vilein, het is geestig en het vat de afgelopen jaren Formule 1 perfect samen: sport en soap lopen in elkaar over, en de hoofdrolspelers weten dat als geen ander.

Horner was sinds 2005 het gezicht van Red Bull Racing. Onder zijn leiding groeide het team uit tot een titelmachine: zes wereldtitels bij de constructeurs, acht bij de coureurs. Van de Vettel-jaren tot de Verstappen-dominantie. En toch lag het doek er in juli na de Britse Grand Prix ineens over. Niet met tromgeroffel, wel met ruis: interne schuring sinds het overlijden van Red Bull-oprichter Dietrich Mateschitz, discussies over richting en macht, en een paddock die al maanden op flarden aan signalen leefde.

Wolff en Horner waren geen vrienden. Ze waren tegenoverpolen. Waar Wolff strak en procesmatig is, koos Horner vaker de aanval in de media. In 2021, het jaar dat de titelstrijd tussen Max Verstappen en Lewis Hamilton tot de laatste ronde duurde, botsten die twee werelden frontaal op elkaar. Klachten, protesten, pressie via de pers: ze gebruikten elk podium, microfoon en teamradio-fragment om de ander onder druk te zetten. Het leverde spanning én kijkcijfers op.

In Zandvoort klonk bij Wolff voor het eerst iets wat je niet snel verwacht: gemis. Hij noemde het 'raar' dat de paddock zonder Horner voelt als een set zonder antagonist. 'Elke film heeft een good, bad and ugly,' grapte hij. Daarmee raakte hij een snaar. Voor veel fans was Horner het personage dat je graag uitjoelde. En dat wist hij. Hij speelde die rol vaak bewust, van vileine one-liners tot het uitdagen van rivalen op strategische momenten.

Dat maakt de timing en impact van zijn exit groter dan alleen één naam op een deur. Wolff erkent het ook: Horners trackrecord staat. Wie hem wegzet als louter herrieschopper, ziet een man over het hoofd die een topteam bouwde en jaren lang koersvast hield. Tegelijk bleven hun wereldbeelden botsen. Wat voor de een slimmigheid was, voelde voor de ander als grensoverschrijdend. Dat spanningsveld hield de F1 op scherp.

Zonder Horner voelt het stil op sommige plekken. Bij Red Bull is het toonzetting. Minder bombarie, meer pragmatiek. Dat komt mede door zijn opvolger: Laurent Mekies. De voormalige teambaas van Racing Bulls is geen schreeuwer, maar een stille netwerker. In Hongarije liep hij al het McLaren-motorhome binnen voor een verkennend gesprek met Zak Brown. Niet als show, maar om lijntjes te leggen, ruis te dempen en samenwerking te zoeken waar het kan.

Dat is een ander Red Bull-geluid. Jarenlang was het team buitensporig succesvol en tegelijk tegendraads. Nu lijkt de frontlinie iets naar binnen te schuiven. Of dat voordeel oplevert op lange termijn, moet blijken. De Formule 1 beloont lef, maar ook sereniteit. Zeker in een tijd waarin 2026-regels naderen en motorprojecten complexer zijn dan ooit. Stabiliteit in de top is goud waard — én zeldzaam.

Wat verandert er zonder Horner voor de dagelijke strijd? In de korte termijn vooral de toon. Minder publiek conflict kan betekenen dat technische en strategische kwesties achter gesloten deuren worden uitgevochten. Voor rivalen als Mercedes en Ferrari is dat even schakelen. Wolff zei het speels: met Horner weg blijven hij en Ferrari-teambaas Fred Vasseur als 'de laatsten' over om het verhaal te dragen. Vasseur is laconiek en scherp, Wolff berekenend en mediavaardig. Het wordt een ander soort duel.

De mens achter de headlines is ook interessant. Horner genoot zichtbaar van het spel. Hij wist wanneer hij moest prikken, wanneer hij moest kalmeren en wanneer hij het vuur moest opstoken. Wolff, al jaren in de spotlights, had met hem een tegenpool die hem dreef. Als de ander verdwijnt, verandert je eigen contour. Dat verklaart misschien de knipoog in dat appje, maar ook het beetje weemoed in Wolffs woorden: een rivaal van formaat is weg.

Wat de fans zagen als strijd tussen twee ego’s, was op teamniveau een mechaniek. Botsende belangen, slimme framing, politieke druk: al die componenten horen bij topautosport. De grens is vaag. Wanneer wordt het spelletje te groot? 2021 was de lakmoesproef. De crash op Silverstone, de explosie in Monza, en de slotronde in Abu Dhabi — het seizoen dat voorschrift en improvisatie door elkaar liep. Teambazen schoven mee. Ze belden live met wedstrijdleiding, wierpen claims op elkaar en zochten publieke steun. Achteraf was vrijwel iedereen het eens: zo wil je het niet nog eens.

Mekies zal dat weten. Hij was destijds sportief directeur bij de FIA en later sportief directeur bij Ferrari. Hij kent de knoppen achter de schermen en kiest eerder voor stille diplomatie dan voor de megafoon. Dat verklaart het snelle contact met McLaren. Zak Brown is geen vriend van Red Bull, maar wel iemand die je aan tafel wil hebben als er coalities nodig zijn, bijvoorbeeld rond standaardonderdelen, kostenplafonds of testafspraken. Een werkrelatie scheelt gedoe op zondagmiddag.

Intussen gonst het van geruchten over Horners toekomst. Alpine wordt genoemd. Dat team, met Renault op de achtergrond, zoekt al twee seizoenen naar richting en stabiliteit. Resultaten blijven achter, leiders wisselen. Iemand met Horners ervaring kan daar structuur brengen, maar de vraag is in welke rol. Een traditionele teambaasfunctie lijkt minder waarschijnlijk; een adviserend, strategisch of voorzitter-achtig profiel zou logischer zijn. Wolff kon het niet laten om te grappen dat hij Horner binnen de FIA ziet opduiken. Half grap, half waarschuwing. De sport kent deuren die vaker op een kier staan dan men denkt.

Wat staat Red Bull zelf te wachten? De sportieve lat is door de recente jaren torenhoog. Max Verstappen blijft het middelpunt en rustpunt in de cockpit. Rondom hem moet het management de energie binnenboord houden en de fabriek scherp. Zonder Horner verandert de besluitvorming. Niet slechter per se, wel anders. Het effect daarvan zie je zelden binnen een paar races. Het sluipt in keuzes over ontwikkeling, strategie en prioriteiten. Saai woord, groot effect: governance.

Ook de verhouding met de FIA en FOM krijgt een nieuw hoofdstuk. Met Horner aan tafel waren discussies over zaken als budgetcap, straffen en interpretaties altijd geladen. Onder Mekies, die de reglementen van binnenuit kent, kan Red Bull op die dossiers technischer en minder emotioneel opereren. Dat kan op termijn net zo effectief zijn, soms zelfs effectiever, omdat het minder weerstand oproept bij rivalen en regelmakers.

Wie het theater mist, krijgt nog genoeg. De rol van antagonist verschuift nu eenmaal. Misschien neemt Ferrari die op als het gat naar voren kleiner wordt. Misschien wordt McLaren met Lando Norris en Oscar Piastri het nieuwe middelpunt van frictie. En misschien, dat zou de ironie compleet maken, vinden Mercedes en Red Bull elkaar in gedeelde belangen tegen nieuwe regels of ingrepen die hen beide niet passen. Coalities in de F1 zijn vloeibaar.

Wat dit alles zo tastbaar maakt, is de locatie waar Wolff sprak: Zandvoort. De baan is compact, de tribunes staan dicht op de actie, de sfeer is uitgelaten. Juist daar voel je meteen als een grote figuur ontbreekt. Minder camera’s die een wandelend citaat volgen, minder ruis in de perstent, meer focus op rondetijden. Ook voor journalisten is dat wennen: wie quote je als de vaste bliksemafleider er niet is?

Wie de rivaliteit Wolff–Horner wil terugspoelen, komt al snel uit op een paar momenten die het karakter van beide mannen blootleggen. Het zijn ankers in een sportief verhaal dat soms als serie aanvoelt.

• Silverstone 2021: de crash tussen Hamilton en Verstappen in Copse Corner. Wolff zocht direct de wedstrijdleiding op met data, Horner vuurrode woorden voor de camera’s. Het interne en externe front werd in één klap zichtbaar.
• Pitstop- en flexiwing-debatten: maandenlang gevecht om millimeters en interpretaties. Red Bull en Mercedes vochten via technische richtlijnen een psychologische oorlog uit.
• Abu Dhabi 2021: de safetycar-beslissing in de slotfase. Wolff riep 'No, Michael, no!' op de radio, Horner hield het hoofd koel aan de buitenkant en claimde dat de regels ruimte lieten. De nasleep werkte door tot diep in 2022.
• Budgetcap-penalty 2022: Red Bull kreeg een boete en windtunnelbeperking. Horner sprak van 'draconisch', Wolff noemde het 'te licht' maar 'duidelijk'. Het vertrouwen tussen topteams en regelmakers hapert sindsdien sneller.
• De meta-oorlog in de media: van gevatte quotes tot Drive to Survive-momenten. Horner speelde de uitdager, Wolff de strateeg. Beiden wisten exact wanneer ze moesten zwijgen of juist vlammen.

Die geschiedenis maakt het huidige vacuüm voelbaar. En toch: teams zijn groter dan één persoon. Red Bull heeft lagen van ervaring, van engineer tot strateeg, van Milton Keynes tot de pitmuur. De kracht van een topteam is dat het door kan draaien als een radje wegvalt. De vraag is niet of, maar hoe snel het nieuwe evenwicht staat.

Voor Mercedes geldt iets vergelijkbaars. Wolff is niet alleen teambaas, maar ook mede-eigenaar en architect van het model dat het team jarenlang ongenaakbaar maakte. Hij kent de valkuil van te veel ruis. De afwezigheid van Horner kan een kans zijn om de focus strak te houden op upgrades, set-up en inhaalstrategie, zonder de bijvangst van een woordenoorlog die energie kost. Tegelijk wist Mercedes vaak te pieken juist wanneer de druk van buiten groot was. Prikkels helpen soms.

Ferrari en McLaren kijken intussen met hun eigen agenda’s. Fred Vasseur houdt Ferrari georganiseerd en koel, met beter pitwerk en minder paniekbeslissingen. Andrea Stella bij McLaren bouwt methodisch door, gesteund door Zak Brown die het commerciële front beheerst. In dat speelveld kan Mekies’ Red Bull kiezen voor een minder polariserende lijn en tegelijk messcherp blijven in uitvoering. Succes in de F1 is zelden een kwestie van één knop; het is een stapel microbeslissingen die samen een seizoen vormen.

Wat betekent Horners afwezigheid voor Max Verstappen? Op papier weinig: de Nederlander is zelf zijn eigen baken. Hij houdt de tent rustig door constant te presteren en praat intern duidelijk. Maar bestuurderszaken sijpelen altijd door. Een andere overlegstructuur, een net iets andere timing van beslissingen, een gewijzigde prioriteitenlijst — het tellen van duizend kleine dingen maakt soms een verschil van tienden op zaterdag en track position op zondag.

En dan is er nog de publieke perceptie. Een sport die zoveel aandacht trekt, leeft van verhalen. De beste verhalen hebben frictie. Als een uitgesproken protagonist wegvalt, ontstaat ruimte voor nieuwe stemmen. Coureurs die vaker hun eigen verhaal vertellen. Ingenieurs die zichtbaarder worden. Teambazen die hun verhouding tot de camera herijken. Het circus past zich zonder pardon aan.

Horner zal opduiken, daar twijfelen weinig mensen aan. Hij kent de wegen, de valkuilen en de dynamiek van macht in de paddock. Of hij Alpine optrekt, een adviserende rol pakt of zich in de governance van de sport mengt: het past allemaal in het spectrum. Voor nu is het vooral het beeld van twee telefoons en een korte tekst. 'Wie moet je nu haten?' Het is brutaal en raak. In Zandvoort lachte Wolff erbij. Een lach waarin rivaliteit, respect en een beetje nostalgie moeiteloos naast elkaar bestaan.

Wat Horner achterlaat — en wie het stokje pakt

Laurent Mekies erfde geen lege stoel, maar een complexe machinerie. Hij is meer moderator dan megafonist. Dat is geen waardeoordeel, het is een stijl. Binnen de huidige F1, met strakkere budgetten en dichtgetimmerde reglementen, kan die stijl renderen. Minder conflict is vaak meer flow. Zijn eerste weken laten zien dat hij inzet op relaties normaliseren en ruis voorkomen. Bezoekjes, belletjes, technische uitwisselingen: het zijn saaie woorden die races winnen.

De komende maanden zijn cruciaal. Teams balanceren tussen ontwikkeling van de huidige auto en resources voor 2026. Wie die puzzel het best legt, bepaalt niet alleen de rest van dit seizoen maar ook de startpositie voor de nieuwe motor- en aeroregels. In zo’n context weegt management zwaarder dan menig diffuser-update. Red Bull moet bewijzen dat de structuur bestand is tegen een schok op topniveau. Concurrenten ruiken kansen, maar weten ook: onderschatting is duur betaald in deze sport.

De vraag die overblijft: had de F1 Horners theatrale kant nodig? Het korte antwoord: ja, tot op zekere hoogte. Karakters trekken aandacht, frictie verkoopt, en scherpte houdt iedereen alert. Maar de sport kan ook zonder de permanente storm. De snelheid blijft, de strategie blijft, de spanning blijft. De namen op de posters veranderen. De engines starten elke vrijdag weer.